Η επανάσταση κατά των δανειστών είναι σεβαστή. Η εθνική τραγωδία όχι.
Και τώρα, η ώρα της κρίσης. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελική ευθεία, μέχρι την Παρασκευή θα πρέπει να καταθέσει αίτημα επέκτασης του υπάρχοντος προγράμματος και στη συνέχεια να δοθεί η «ευελιξία» που υποσχέθηκαν οι δανειστές.
Έχουν μεσολαβήσει πολλά μέσα στις πέντε ημέρες που προηγήθηκαν. Από το αδιέξοδο της περασμένης Τετάρτης, στις ελπίδες για συμβιβασμό μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης, στις διαρροές από το Μαξίμου το Σαββατοκύριακο ότι όλα βαίνουν καλώς και θα βρεθούν οι δρόμοι της συμφιλίωσης. Σύμφωνα με πληροφορίες του antinews, μέχρι την Κυριακή το βράδυ το Μαξίμου και ανώτεροι κυβερνητικοί παράγοντες έλεγαν ότι τα τεχνικά κλιμάκια θα τα «βρουν μεταξύ τους». Οι διαρροές έγιναν σε δημοσιογράφους κυριακάτικων εφημερίδων αλλά και σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία περίμεναν πως τη Δευτέρα θα ήταν δύσκολη η συνεδρίαση αλλά θα υπήρχε «πολιτική συμφωνία» η οποία θα μετουσιωνόταν σε τεχνική συμφωνία σε ένα έκτακτο Eurogroup.
Τι μεσολάβησε τις τελευταίες ώρες; Και γιατί η Αθήνα κατηγορεί τις Βρυξέλλες για αθέτηση των συμφωνιών; Απλά ρίχνει τις ευθύνες στην άλλη πλευρά για να μην χρεωθεί το ναυάγιο ή όλο αυτό ήταν ένα σχέδιο του Μαξίμου που κρύβει και plan B; Ποιο είναι αυτό; Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Δεν θα είχε κανένα δισταγμό να καταστρέψει ό,τι έχτισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι άλλοι ευρωπαϊστές ηγέτες της Ελλάδας.
Οι πρώτες σκέψεις που κάνει κάποιος διαβάζοντας τα non paper του Μαξίμου και τις δηλώσεις του Βαρουφάκη συγκλίνουν στο σενάριο της «ηρωϊκής εξόδου». Δηλαδή να συγκρουστούμε με τους δανειστές, να πάμε σε μια κλιμακούμενη έξοδο από την Ευρωζώνη και η δραχμή σε λίγους μήνες να είναι το νέο μας νόμισμα.
Ο Τσίπρας και η παρέα του, ενισχυμένοι από τον... πατριωτικό συναισθηματισμό των πολιτών, εμφανίζεται έτοιμη να ρισκάρει τα πάντα. Ακόμη και μια χρεοκοπία εντός του ευρώ που θα κοστίσει μεν στην Ευρώπη αλλά θα κοστίσει πολύ και στους Έλληνες πολίτες.
Όμως, στόχος της κυβέρνησης θα μπορούσε να είναι η επικοινωνιακή διαχείριση μιας απόφασης για ρήξη με τους δανειστές. Π.χ. να πάει σε δημοψήφισμα, να φανατίσει τους πολίτες που θα νομίζουν ότι πολεμάνε ξανά τους Ναζί και να θέσει διλήμματα που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν και να αναλύσουν οι Έλληνες. Διότι είναι πράγματι σπουδαίο να λες ότι αντιστέκεσαι και πέφτεις με υπερηφάνεια, όμως, οφείλεις να ενημερώσεις και για τις δραματικές συνέπειες που θα έχει αυτή η στάση. Οι συνέπειες θα είναι τεράστιες για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, που ίσως δεν το αντιλαμβάνονται, όμως χειρότερα από το μνημόνιο υπάρχουν. Η χρεοκοπία και η απομόνωση της Ελλάδας θα είναι πολύ χειρότερη από τα πιο βάναυσα μέτρα που ελήφθησαν τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό πρέπει να το εξηγήσει η κυβέρνηση στον κόσμο προτού αποφασίσει να πάει την υπόθεση στα άκρα. Συμπέρασμα; Η επανάσταση κατά των δανειστών είναι σεβαστή. Η εθνική τραγωδία όχι.
Υπάρχει, πάντως, και το δεύτερο σενάριο, αυτό της οπισθοχώρησης της Αθήνας με κάποιες εγγυήσεις που θα λάβει από τις Βρυξέλλες. Οι πληροφορίες από τα ξένα πρακτορεία αναφέρουν ότι ο Βαρουφάκης είπε πως θα μπορούσε να παγώσει η κυβέρνηση για 6 μήνες το προεκλογικό της πρόγραμμα, αρκεί να έπαιρνε κάποια ανταλλάγματα.
Το σενάριο της παράτασης του μνημονίου δηλαδή για κάποιους μήνες ώστε να πάρει η χώρα ανάσα και να δοθεί και χρόνος για συζητήσεις χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο. Πρόκειται για μια μεζοβέζικη λύση που θα έχει επιπτώσεις στο κυβερνητικό μέτωπο αφού θα πρόκειται για μερική οπισθοχώρηση, αλλά οι ζημιές θα ήταν διαχειρίσιμες.
Δηλαδή θα μπορούσε ο Τσίπρας να παίξει το παιχνίδι του βαφτίζοντας την επέκταση του μνημονίου ως γέφυρα, όπως θέλει από την αρχή, και να λέει στο λαό ότι νίκησε τους Ευρωπαίους και «κατέλαβε» τις Βρυξέλλες. Θα μπορούσαν να υπάρχουν γκρίνιες από την Αριστερή Πλατφόρμα ή από τους ΑΝΕΛ αλλά σιγά μη ρίξουν την κυβέρνηση τώρα που την έκαναν δική τους.
Αν θα ρωτήσει κανείς τους λογικούς ανθρώπους αυτής της χώρας, η δεύτερη επιλογή είναι η καλύτερη εδώ που φτάσαμε. Η Ελλάδα παίρνει παράταση ζωής, δεν διαλύονται τα πάντα και η κυβέρνηση μπορεί να αναζητήσει μια πιο έντιμη λύση σε περίοδο έξι μηνών. Το μνημόνιο θα συνεχιστεί για κάποιους μήνες και με άλλο όνομα, οι τροικανοί δεν θα έρθουν στην Ελλάδα αλλά θα κόβουν βόλτες στις Βρυξέλλες, η «ευελιξία» θα μπορούσε να είναι ότι δεν θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις. Όμως, το σενάριο έχει ένα βασικό κίνδυνο. Να παρέλθει το εξάμηνο, να καταρρεύσει ακόμη περισσότερο η οικονομία και να ξαναφτάσουμε στο ίδιο σημείο.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα από χθες βρίσκεται στριμωγμένη. Αν δούμε την κατάσταση βγάζοντας το συναίσθημα και την οργή κατά της αδιαλλαξίας των ισχυρών, θα πρέπει να βάλουμε κάτω τα πράγματα και να πούμε όλοι, και πρώτη η κυβέρνηση ότι: «Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός είναι αδιαπραγμάτευτος. Η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω, δεν θα γίνει Βενεζουέλα όπως κάποιοι ονειρεύονται».
Και κάτι τελευταίο. Κάποιος πρέπει να πει σ' αυτόν τον Βαρουφάκη ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα και τα καραγκιοζιλίκια πρέπει να σταματήσουν. Οι ξένοι ήδη τον έχουν πάρει χαμπάρι. Η κυβέρνηση πότε θα του δώσει τα παπούτσια στο χέρι;
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου